اکنون پرسش این است که چطور ایران می‌تواند با کمترین هزینه سیاست بی‌طرفی فعال خودش را حفظ کند بدون اینکه به همکاری‌های امنیتی خودش با روسیه پشت پا بزدند و یا از منافع همکاری اقتصادی با غرب و نظام جهانی باز بماند. آیا ایران باید نوعی ابهام استراتژیک را دنبال کند تا فرصت بیشترین امتیازگیری را از طرفین رقابت به دست آورد؟ به نظر می رسد، دستیابی به هر کدام از این اهداف به مراتب پیچیده‌تر از پیش شده است.