الف- مدتی است که صحبت بر سر کنوانسیون پالرمو و لایحه پیوستن ایران به این کنوانسیون در مجلس شورای اسلامی مورد توجه برخی صاحب نظران قرار گرفته است.
ب – کنوانسیونی که در سال ۲۰۰۰ میلادی مورد پذیرش مجمع عمومی سازمان ملل متحد قرار گرفت، به دنبال مبارزه با #جرائم سازمان یافته #فراملی می باشد و کشورهای بسیاری تا کنون عضو آن شده اند. این کنوانسیون در تعریف خود می گوید به دنبال ارتقای همکاریها برای پیشگیری و مبارزه موثر با جرائم سازمان یافته فرا ملی است.
ج- ایران ۲ ماه پس از تصویب این کنوانسیون آن را امضاء کرد ولی به سبب عدم تصویب در مجلس شورای اسلامی، به عنوان عضو ناظر در جلسات آن حضور می یافت.
د – اخیراً مجلس شورای اسلامی با وضع شروطی پیوستن ایران به کنوانسیون پالرمو را بلا مانع دانست (بدیهی است این موضوع باید به تایید شورای نگهبان نیز برسد):
۱- ایران مفاد کنوانسیون را بر اساس قوانین و مقررات داخلی به ویژه #قانون_اساسی تفسیر و اجرا خواهد نمود.
۲-ایران خود را ملزم به ارجاع اختلاف ناشی از تفسیر مفاد کنوانسیون به داوری یا دیوان دادگستری نمی داند. در این خصوص ملاک عمل ماده ۱۳۹ قانون اساسی است.
۳- ایران در خصوص همکاری در زمینه استرداد یا معاضدت قضایی بر حسب مورد عمل خواهد کرد.
۴ – از نظر ایران این کنوانسیون خدشه ای در حق مشروع ملتها و گروههای تحت سلطه استعمار و اشغال خارجی برای مبارزه وارد نخواهد کرد.
۵- پذیرش این کنوانسیون به معنای شناسایی #رژیم_صهیونیستی نخواهد بود (چون رژیم صهیونیستی هم در این کنوانسیون عضویت دارد)
د – با توجه به شروط مجلس شورای اسلامی در پیوستن ایران به کنوانسیون پالرمو اما برخی صاحب نظران امکان محدودیت #سپاه_پاسداران توسط مفاد این کنوانسیون و همچنین جلوگیری از کمک رسانی به گروههای جهادی از جمله #حزب_الله لبنان را از نقاط دارای ابهام آن می دانند.
و نهایتا اینهاست نقاط ابهامی که در صورت عدم توجه به آنها، با توجه به تفاسیر و تعاریف متفاوت ما و جامعه بین الملل از ترور و تروریسم و واژگان این چنینی، ممکن است معضلات جدیدی را در عرصه سیاست خارجی و نفوذ منطقه ای برای ایران رقم بزند.
